دیشب همه ی شهر خواب بودند حتی ایمپایراستیت هم خواب بود و چراغ هایش خاموش بود. چراغ های خاموش ایمپایراستیت، خط قرمز من است برای بیدار ماندن. اما او هم خاموش بود. من داشتم می نوشتم و یک چیزهایی گوش می دادم. بعد به انتخاب سوندکلود یک داستان گوش دادم. یک داستان کودکانه. قصه ی مورچه و خرگوش و گنجشکی که زیر باران در یک جنگل گیر کرده بودند و مانده بودند به کجا پناه ببرند. همه شان می روند زیر قارچ و با هم جا می شوند. با مهربانی و تنگ تر نشستن،همه شان از باران در امان می مانند. چون به هنگام باران، قارچ ها هم بزرگ تر می شوند و...
یک فلسفه ی مهربانی و فداکاری. یک قصه ای که خیلی ریز اشاره می کرد دنیایتان را با کوچک کردن فیزیکی خودتان بزرگ کنید و... اگر بچه داشتم هر روز برایش قصه می خواندم. قصه خوانی را جز جدانشدنی زندگی اش می کردم.قصه می خواندم تا بداند دنیا و قصه هایش آنقدرها هم جدی و تازه نیست. من آدم های بزرگ سال زیادی را می شناسم که قصه نمی خوانند. که قصه خواندن برایش عبث ترین کار جهان است.
همین امروز با "میم" که درایران زندگی می کند حرف می زدم و او می گفت فلانی با فلانی قهر است و آن یکی با دیگری و... همه ی آدم هایی که می گفت قصه نمی خواندند. همه ی آدم هایی که می گفت فکر می کردند در یک بی احترامی بزرگ گیر کرده اند و نقطه ی هستی هستند. همه آدم هایی بودند که نمی دانستند قارچ ها به هنگام باران بزرگ می شوند. قصه اگر می خواندند این همه زندگی و حرف ها و ماجراها را جدی نمی گرفتند.
"ح" یک جمله ای دارد که به خاطرهمین یک جمله حاضرم دوباره با او ازدواج کنم چون من آدمی هستم که گول جمله ها را می خورم.
"ح" می گوید هیچ چیز زیر آسمان خدا تازه نیست. همه ی قصه ها و اتفاق ها و ماجراهای بغرنجی که ما در آن گیر کرده ایم کهنه است و بارها و بارها قبل از ما اتفاق افتاده و می افتد و خواهد افتاد و...
"ح" این ها را از خودش نمی گوید."ح" یک آدمی ست که قصه می خواند،که می داند راز قصه ها بزرگترین رازهای مه آلود دیناست. "ح" آدمی ست که می داند قارچ ها به هنگام بارندگی رشد می کنند و بزرگ می شوند.
دیدگاه‌ها