پشت پنجره ایستاده بودم که پری، نرم نرمک عبور کرد. پر می رقصید و دست افشان و پای کوبان گذر می کرد از کنار پنجره های شیشه ای... پری که جدا شده بود از پرهای دیگر. پری که وصل نبود به بال اش. تنها و مجرد می رفت برای خودش زیر آسمانی که آن روز آبی بود و آفتابی اما سرد و در هوایی منفی ده درجه. پر، بدون پرهای دیگر خودش را به طبقه ی چهل و پنج رسانده بود و به اینجا هم راضی نمی شد و گردش می کرد و می چزرخید تا برود بالاتر... دور شد و از یادش بردم و به سپهر رسیدم. شیرش را درست کردم. شیری که در شش ماهگی تغییر دادیم و بدش نیامد و بعد هم با پتویش که پر است از گنجشک های زرد با هم دالی بازی کردیم. از عمق وجود می خندید که دیدم دو پر درشتِ دیگر راهشان به سمت پنجره کج شد. دو پر بزرگ که به دنبال آن پر کوچک انگار آمده بودند. نگهبانان و حافظان پر اول بودند شاید. در آن زندگیِ درهم تنیده شان که وایسته بود به بال های پرنده، شاید روزگاری بوس و کناری داشتند با هم. شاید هم هیچ کدام از اینها نبود. فقط اتفاق بود و گردش ایام که این پرها را به دنبال هم کشانده بود.
اما پرنده چطور؟ پرنده ای که این پرهای بزرگ و کوچک را از دست داده بود در چه حالی بود؟ درحال پوست اندازی؟ یا درست تر، پَر اندازی از شوقی، از اشتیاقی که در کالبدش نگنجیده بود- که هوای آسمان برای پرواز کردن کم شده بود یه یکباره، که حواسش پرت شده و به سنگی و صخره ای و تنه ی درختی برخورد کرده است. یا شاید خبری از وجد و شعف نبوده اصلا و به غرق در سوگی، فراقی، غیابی، ذره ذره پر پر شده است.
پرنده در چه حالی ست حالا که پرهایش این سو و آن سوی آسمان به سمت سرنوشت خودشان در باد می روند به دوردست ها؟... پرنده پرهایش را به یاد خواهد آورد؟ پرنده خاطره اش، نوستالژی اش، روایت پرهای رفته اش کجاست؟
اما پرنده رفتنی ست و می رود به سمت و سوی آسمانی دیگر. به سمت و سوی آبی ای دیگر. شاخه ای دیگر، می رود به سوی تنه ی پذیرا و تناور یک درخت کهنسال که سال هاست منتظر اوست. پرنده می رود بی یاد این پرهای کنده شده از تنش. جای خالی شان هست اما پرنده با جای خالی می رود، با تنی بی پر.. پرنده ای که این پرهای بزرگ را به باد داده است مردنی نیست و تنها چیزی که به خاطر می سپارد پرواز است نه تن برص گرفته اش... سرلاک بچه را هم می زنم و ته دل آرزو می کنم کاش فردا خود پرنده پیدایش شود پشت پنجره...