رابطه ی ژرژ که نویسنده ای ثروتمند و مشهور در روزگار خود بوده با مادرش به شدت همراه مهر و کین است. نویسنده تمام مدت زندگی اش از مادرش متنفر بوده اما حالا در سن هفتاد سالگی که کتاب را می نویسد تلاش می کند مادر نود ساله اش را در بستر مرگ و در بیمارستان درک کند.
مادری که همه ی زندگی اش داشتن یک خانه و یک حقوق مستمری بگیری برای ادامه ی حیات بود. مادری که هیمشه آقای همسایه را به شوهرش ترجیح می داد زیرا که او سال ها بود از سمت سوزنبان قطار بازنشسته شده بود و برای خودش حقوق مستمری بگیری داشت که بعد از مرگش به زنش می رسید. مادر برای رسیدن به این هدف، بعد از مرگ همسرش با پیرمردی که بازنشسته ی راه آهن بلژیک بود ازدواج می کند که ژرژ همیشه از این اتفاق به تلخی یاد می کند و می گوید شوهر مادرش را یکبار بیشتر ندیده است
- همانطور که خودت می دانی وقتی زنده بودی همدیگر را دوست نداشتیم. هر دو تظاهر می کردیم.
- توقع داشتم در حال احتضار و نیمه هشیار باشی که دوباره چشم هایت را کشف کردم. از دیدنم تعجب کردی. فکر می کردی برای همراهی تو در رنج جان دادن و مراسم خاکسپاری ات نمی آیم؟ فکر می کردی من بی تفاوت باشم یا حتی بی رحم؟
نویسنده، شروع زندگی و دوران کودکی و نوجوانی و جوانی مادرش را بررسی می کند. مادری که بدون پدر بزرگ شده بود و در فقر
- حالا من هم هفتاد ساله ام و تو نود و یک ساله و بین ما
- کل زندگی ات را مثل یک موش دویدی. به ندرت می دیدم که بنشینی. این اولین باری ست که می بینم دراز کشیده ای.
(تکان دهنده ترین قسمت)
فقط هشت سالم بود که یکی از خواهرهایت را بردند آسایشگاه روانی. من انجا بودم و حیلی ترسیدم. تاکسی دم در خانه را یادم هست و گریه های شوهرش را. و من همیشه می ترسیدم یک روزی تاکسی بیاید و تو را بردارد ببرد.
.
فکر رفتن به بیمارستان و دیدنت توی یکی از آن لباس ها، چنان کاری با من می کرد که حتی وقتی حق با من بود یا فکر کی کردم حق با من بود زانو می زدم و طلب بخشش می کردم. و حالا من و تو اینجاییم. دونفر که به همدیگر نگاه می کنیم. تو من را به این دنیا آوردی. من از رحم تو خارج شدم. اولین شیر عمرام را به من دادی و با این حال تو را نمی شناسم. درست مثل تو که من را نمی شناسی.
.
یکبار چیزی به من گفتی که هرگز نتوامستم فراموش کنم: ژرژ حیف اونی که مرد کریستین بود؟
یعنی ته دلت دوست داشتی من اول بمیرم؟
ز