داستان" قسم به دست ها" از میان 1875 داستان در جشنواره ی بهاران، رتبه ی اول را به دست آورد.

. خبرگزاری ایینا برگزیده های جشنوراه ی داستان بهارن. دوره ی اول- امیدواری به ادبیات آینده ی ایران

بخشی از داستان

قسم به دست ها

باید یک گوشه ی این میدانِ همیشه روشن بایستم و ستاره های روی سینه ی آبی ام را پررنگ کنم. سوز پاییزی از راه رسیده است. کم کم باید به جای گفتن " جاست وان پیکچر ویت امریکن گرل" بروم توی لباس گرم میکی ماوس.

از دور می بینمش. خیره شده به بدن لخت و عرق کرده ام که دارد رنگ های پرچم آمریکا را می خورد. فکر می کند وسط شلوغیِ تایمز اسکویر و توریست ها نمی بینمش. دارد با دوربینش زوم می کند روی پر و پاچه ام. پاهایم را باز می کنم و دست هایم را به کمر می گذارم و بلند می گویم" وان دالر ویت وان امریکن گرل" 

دو دختر آمریکایی به لهجه ی اسپنیشم که اصرار دارم خودم را امریکاییِ اصیل معرفی کنم می خندند.

فلشش را شلیک می کند و چندتا عکس، پشت سر هم می گیرد. نه من از رو می روم و نه او. یکی از همین توریست های پولدار است که با پول نفت، همه ی دنیا را می چرخند. 

پاول گفته بود این جور مواقع برگردید و پشت تان را به دوربین ها نشان بدهید که حساب کار، دستشان بیاید و بفهمند بی مزد و مواجب نمی شود از این بدن های زیبا عکس گرفت. ماه اول به حرف پاول گوش می دادم و فکر می کردم این گوهرِ برهنه را راحت نباید در اختیار آدم ها گذاشت. اما امروز حسش نیست برگردم. مخصوصا که پشت بدنم نوشته امviva 

ایزابل برایم نوشت. بعد از اینکه پاهایم را قرمز و سفید کرد، سینه ها را تا گردن آبی کرد و ستاره های سفید را با دقت روی جناق سینه ام نقاشی کرد، گفتم بنویسviva. . گفتم می خواهم هشتمین ماه آمدنم به امریکا را جشن بگیرم. نوشت و با ماژیک مشکی دورش را سیاه و پررنگ کرد اما حالا مطمئن نیستم که باید برگردم و جشن و پیروزی ام را به این پسر ریشو نشان بدهم یا نه؟ 

ایزابل را نگاه می کنم که با خجالت و دست هایی که هنوز به وقت عکس گرفتن، دور نقاط حساس بدنش قفل می شوند، حسابی دور خودش مشتری جمع کرده است. هنوز با بدنش راحت نیست. تازه کار است و یکی دو ماهی ست که از پرتغال به نیویورک آمده است.

نگاهش که می کنم یاد روزهای اولِ خودم می افتم که از آن رستوران کلمبیایی بیرون آمده بودم و دنبال کار می گشتم.  گفتند این کار پولش خوب است و سه چهار ماه از بهار و تابستان، می توانم از توریست هایی که به نیویورک می آیند خرج زندگی ام را دربیاورم.

روز اول، باورم نمی شد که قرار است لخت مادرزاد با کمی رنگ و نقاشی و طرح پرچم آمریکا وسط میدانی که شلوغ ترین جای جهان است بایستم و از آدم ها بخواهم که با من عکس بگیرند و در ازای هر عکس یک دلار کاسب شوم. 

پاول تمرین مان داد. اول جلوی خودش لخت می شدیم و بعد هم جلوی بقیه ی دخترها. اوایل، ظهرها چهارتای مان را می آورد تا میدان تایمز و نیمه های شب، مست و خوشحال با ماشین به دنبال مان می آمد. حین کار نباید موبایل مان را چک می کردیم و با هم حرف می زدیم چون جذابیت مان از بین می رفت و مشتری هایی را که برای تماشا می آمدند می پراندیم.

روز اول که لخت شدم همه داشتند نگاهم می کردند. از همه جای دنیا جمع شده بودند دور من و با دست نشانم می دادند و سر تا پایم را ورنداز می کردند. می ترسیدم یکی شان همسایه و آشنایی باشد که در مکزیک، نینا را می شناسد. آن وقت نینا همه چیز را می فهمید که در آمریکا به جای درس خواندن و دکتر شدن، لخت شده ام تا مردم از همه جای دنیا بایستند و با من عکس بگیرند. هفته ها گذشت و کم کم نگاه آدم ها عادی شد. کم کم از کنارم رد شدند. حتی خیلی هایشان با سرعت می گذشتند و نیم نگاهی هم نمی انداختند.

پسر ریشو با سه تا از دوستانش به سمتم می آیند. به پسرها لبخند می زنم و دست دور گردن همان عکاس می اندازم و می گویم" لتس تیک عه پیکچر"

سه تایشان می ایستند و دیگری عکس می گیرد. به بهانه ی تغییر فیگور، جای دست هایشان را روی بدنم عوض می کنند. در نهایت دو دلار می دهند و می روند.

کم کم خیابان خلوت می شود و نور ساختمان های بلند و تلویزیون های عظیم الجثه بیشتر به چشم می خورد. طبقه ی بالای "اچ اند ام" خاموش می شود و آدم های کمتری به مک دونالد می روند. 

ایزابل با لهجه ی پورچیگیستش نزدیک می شود و خیلی آرام می گوید:" کاش سرپرستت عوض نمی شد. آخه یه جورایی با تو همزبونم. احساس راحتی بیشتری می کنم."

لبخند می زنم. نمی خواهم زیاد حرف بزنم. می ترسم پاول یک گوشه کناری پنهان شده باشد و دستمزد این چهار ماه را به همین بهانه بپیچاند. امروز صبح گفت امشب باید منتظر یک ماشین مشکی باشم. سرپرست جدید قرار است مشکل ویزایم را درست کند تا بتوانم در آمریکا بمانم.  گفت فردا باید ساعت 5صبح بیدار شوم و همراه با سرپرست توی صف مهاجران غیرقانونی بایستم. نمی دانم سرپرست چه شکلی ست و کجایی ست؟ فقط باید منتظر باشم.

ساعت از دو شب گذشته است. جایروفروشی، کانکسش را جمع می کند و با ماشین با خودش می کشد. ماشینِ سیار بستنی فروشی هم در حال مرتب کردن جاشکری و کرم و خامه است که برود به سمت خانه اش.  سه دختر دیگر، آماده شده اند برای رفتن. پرهای آبی و قرمزشان را از سر کنده اند و آرایش صورت شان را کمرنگ کرده اند. پاول از راه می رسد و دخترها را سوار می کند. از داخل ماشین برایم بوس می فرستد. من هم با دست و فوت برایش بوس می فرستم و به انگلیسی می گویم" میس یو دارلینگ". چندشم می شود. 

همه شان رفته اند. مجسمه ی آزادی، میکی ماوس، عروسک های جنگ ستارگان، اسپایدرمن. فقط من و تک و توکی توریست و چند بی خانمان که در کنار لیوان های بزرگ استارباکس شان به خواب رفته اند، باقی مانده ایم.

 می نشینم روی صندلی و شنل بافتی ای را که نینا در آخرین لحظات در چمدانم گذاشت روی خودم می کشم. بوی دست هایش را می دهد. نینا من را بزرگ کرده مثل یک مادر واقعی. هیچ وقت نمی گوید از کجا پیدایم کرده است. فقط می گوید پدر مادرم همدیگر را دوست داشتند و من را با عشق به دنیا آورده اند. بزرگ تر که شدم فهمیدم پدرم یکی از هزاران آدمی بوده که به آمریکا مواد مخدر قاچاق می کردند. در نوجوانی عاشق مادرم شده است و با هم از روستای کوچک شان به نیومکزیکو فرار کرده اند. بعد از اینکه پدرم در مرز، گلوله می خورد مادرم ناپدید می شود. نینا این چیزها را به من نمی گفت. نمی خواست قصه ی تکراریِ همه ی هم سن و سال هایم را داشته باشم اما داشتم. من هم یکی مثل آن ها بودم.

 چند وقت است با نینا حرف نزده ام؟ ظهر تا شب که توی این میدانم. صبح تا ظهر هم که باید بروم آرایشگاه و روی ناخون های مردم عکس قلب و درخت و گل بکشم.

شنل را محکم تر روی خودم می پیچم. موبایلم را روشن می کنم و به اینترنت وصل می شوم. صفحه ی اول گوشی چیزهایی راجع به زلزله در مکزیک، تصادف و 50 کشته ،بالا رفتن سرعت اینترنت و... 

پایین خبرها، چیزهایی راجع به زن ها در آیران می خوانم. اینجا دیگر کجاست؟ چرا قیافه ها این شکلی ست؟ زن ها را نگاه می کنم که بدن و صورت شان را در لوزی ها و مربع های پارچه ای مشکی پوشانده اند. عکس ها را بالا پایین می کنم. چشم های درشت، ابروهای پرپشت، بینی های عقابی و لب های قیطانی.

ماشین مشکی از آن طرف خیابان بوق می زند. موبایلم را توی کیفم می گذارم. سوز می آید. با دو دست بازوهایم را بغل می کنم تا گرم شوم. به سمت ماشین می روم. فردا باید صبح زود بیدار شوم.

2

فردا باید صبح زود بیدار شوم. مقنعه را اتو کرده ام. این چادر اما تمام شدنی نیست. بخارِ اتو، همه ی خانه را برداشته اما آنطور که باید، خط صاف، وسط مخروط چادر نمی افتد. چند قطره آب می ریزم و اتو را محکم تر می کشم. زیربغلم تیر می کشد اما چاره ای نیست. نباید بعد از چهار سال، قراردادی درس دادن دینی و فقه و شریعت و ولایت فقیه، بهانه دستشان بدهم. 

بخارِ اتو بلند می شود. عینکم را مه می گیرد. عینک را برمی دارم و دستم به ابروهای تازه تاتوشده ام می خورد.

امروز این پنجاهمین بار است که رو به روی آینه به ابروهایم خیره می شوم. دوباره با مداد برای خودم زیرابرو می کشم و وسط ابروها را نقطه نقطه می گذارم. می گفتند در آیین نامه آمده، اجزای صورت باید طبیعی باشد و هر گونه عمل زیبایی یا حرکت خلاف عرف و جراحی صورت، به منزله ی رد شدن در گزینش است.

خداکند کار به آنجاها نکشد. فردا "وجعلنا...." می خوانم و فوت می کنم به ابروهایم که از نظرشان پنهان بماند. پایش بیفتد مانتو و چادرم را می کنم و جای خالی سینه ام را نشانشان می دهم. باید بفهمند از روی ظاهر و قیافه نمی توانند من را در گزینش رد کنند. 

نوشتن دیدگاه