داستان" تو نمی دانی من چه چیز را جا گذاشته ام؟" رتبه ی اول جشنواره ی داستان نویسی خلیج فارس را به دست آورد.

بخشی از داستان در سایت شهرستان ادب

برگزیدگان جشنواره داستان نویسی خلیج فارس

.

بخشی از داستان:

یک هفته ای می شود که هنگامه دوباره هر شب با سر و صدایی شبیه خفگی از خواب می پرد و می گوید: فاخته، فاختی، فاختنی...

بعد با موهای آشفته و دست هایی که انگار در حال شنا کردن هستند رو به من می کند و می پرسد: بقیه اش را یادت نمی آید؟ چی بود ادامه ی این شعر؟

من که ساعت 4 صبح، عصبی و کلافه از خواب بیدار شده ام، فقط به حالت دست هایش خیره می شوم که هنوز آرام نشده اند و دارند چیزی را کنار می زنند، انگار که کمک بخواهند تا از مهلکه ای سخت نجات یابند.

از وقتی به مصر آمده ایم، این خواب، گاه و بی گاه سراغش می آید. هر بار با دهانی باز از خواب می پرد و می گوید "نزدیک بود غرق بشم. یه جایی بودیم که صدای اون شعری که اون روزها توی شهر می خوندن می اومد. تو یادت نیست؟"

من یادم نمی آید کدام شعر را می گوید. حتی علاقه ای هم ندارم به یاد بیاورم اما منظورش را از آن روزها و آن شهر به خوبی می فهمم. چطور ممکن است هنگامه که تمام عمرش را در شمالی ترین شهر ایران زندگی کرده و همانجا به دنیا آمده و نسل اندر نسل اش شمالی هستند، فقط روزها و خاطرات آن دوران را به یاد داشته باشد؟!  وقتی به این فکر می کنم که شاید هنوز هم فکر و خیال او را در سر دارد به شیوه ی ماماجیِ خدابیامرز که وسط شالیزارهای برنج می ایستاد و شلتک دامنش را بالا پایین می کرد، زبانم را گاز می گیرم و به خودم دلداری می دهم که امکان ندارد بعد از گذشت این همه سال ربطی به آن ماجرا داشته باشد و در تایید نظریه ام، تاکید می کنم که من و هنگامه به غیر از آن دو سال، پایمان را از لوشان هم آن طرف تر نگذاشته ایم.

شاید به خاطر رنج غربت و دوری از خانواده و دوستهایش باشد که به این شکل، بی قراری اش را در ضمیر ناخودآگاه و شب هنگام، نشان می دهد. اما هنگامه به این شهر شیفته است. وقتی گفته بودم شرکت نفت بین سه شهر ابوظبی و دوبی و قاهره مختارمان کرده است، چشم هایش برق زده بود و گفته بود شهر نجیب محفوظ.

هر وقت می گویم هوم سیک شده ای، سرش را از لابه لای کتاب های شعر و رمان های عربی بیرون می آورد و لبخند معناداری می زند. لبخندی که حاکی از شش سال درس خواندن در رشته ی ادبیات عرب و قرابت حسی ای ست که با این شهر و این زبان دارد.

ریشه های خوابش را باید در جایی به غیر از قاهره و غربت جست وجو کنم اما واقعیت این است که من دوست ندارم هیچ جست و جویی اتفاق بیفتد و با هزار دلیل علمی برایش ثابت کرده ام که عوض کردن خانه مان بهترین راه عملی ای بود که تا به حال جواب داده است، به غیر از همین یک هفته که  فکر می کنم آن هم با صبوری و گذشت زمان از بین می رود. ایده ی عوض کردن خانه بعد از رفتارهای عجیب غریب هنگامه به سرم زد و معتقد بودم این روش مثل یک دوره ی درمان، نیازمند زمان است تا التیام روحی حاصل شود.

رفتارهای غریب هنگامه با پیدا کردن روان خوان ها و دست درمانگرها یا همان فالگیرهای خودمان آغاز شد. هنگامه با اینکه تحصیل کرده است و مترجم زبان عربی ست اما معتقد است آدم هایی در قاهره حضور دارند که رازها را می خوانند و این سرزمین از هزاران سال پیش، محل مخفی اسرار بوده است. می گفت آدم هایی هستند در هیئت زنان و پیرمردهایی که تو را می خوانند و با یک نگاه کشفت می کنند. اول، همه چیز مثل یک بازی جدید و مهیج شروع شده بود اما کم کم چهره ی بازی به شیوه ای هولناک واقعی شد.

فالگیر اول که رگ خوانی می کرد، زنی بود که دست های هنگامه را تا آرنج بالا زده بود و به نوبت نام برده بود. می گفت این رگ، رود نیل توست که سالم است. رگ بعدی، دریای سرخ است، سرشار و تازه است. بعد با دقت نگاه کرد. سرش را عقب کشید و گفت نیل و سرخ ات که نیست و در یک حرکت سریع و ضربتی، انگشت شصتش را کف دست های هنگامه فشار داد. آنقدر محکم فشار داد که میان دو رگ دستش، یک قسمت آبی پیدا شد. دقیقا کف دستش میان دو خط بلند محصور، یک تنگه ی نازک یافت شده بود که هر دویمان بی هیچ حرفی می دانستیم شبیه کجاست و بدون اینکه نگاهی میانمان رد و بدل شود یاد آن دو سال نوجوانی در تنگه هرمز و در کنار خلیج فارس زندگی کردن افتادیم. زن فالگیر آنقدر فشار داد که همه ی رگ های آبی در آن منطقه جمع شدند و با عربی غلیظی گفت: همینجاست.

هر دو سرخ شدیم. در سکوت از آنجا خارج شدیم و برای فراموشی حرف های فالگیر به دکه ی جایروفروشی سر کوچه مان که رو به رود نیل ساخته شده بود رفتیم و ساندویج هایی شبیه به کباب ترکی خوردیم.

فالگیر دوم را در محله ی جمیله پیدا کرده بود. هنگامه در تمام مسیر خوشحال بود و با شوری اهورایی قدم برمی داشت و می گفت فکر کن یک زمانی نجیب محفوظ روی این سنگفرش های سنگی قدم زده. باورت می شود؟

قدم های محتاط من را می دید که با ترس، همراهی اش می کردم. خندید و گفت نترس. نجیب می گه ترس مانع وقوع مرگ نمی شه اما مانع وقوع زندگی میشه.

یک لحظه نگاهش کردم. هراسناک و غریبه بود. جسور و شاداب. انگار ناگهان نوجوان شده بود، همانقدر پرحرارت، به اندازه ی داغی آن سال های گرم که عین خیالش نبود و ماجرای عشق و عاشقی اش توی بندر، میانِ شرجیِ دهان همسایه ها می چرخید. برایش مهم نبود همه ی اهالی شهر بفهمند. می خواست دهان به دهان برسد به گوش رحمان حرائو.  همه کار می کرد تا هرچه بیشتر شبیه رحمان حرائو بشود. موهایش را تا روی شانه کوتاه کرده بود. پیراهن های مردانه ی چهارخانه قرمز می پوشید دقیقا عین همان که رحمان حرائو داشت. کفش های صندل لاپایی می پوشید و همه ی ساعت هایی که رحمان حرائو اسکله بود، بهانه ای دست و پا می کرد تا خودش را به ساحل برساند.

عاشق رحمان حرائو شده بود اما رحمان حائو عین خیالش نبود. هیچ نشانه ای از عشق نداشت. بعد از مدرسه عین رنجر می دوید تا برسد به لنج بادبانی اش. همه ی روزش به جلافی و وصله ی پینه ی خن و قماره ی لنج می گذشت. حتی بعضی شب ها داخلش می خوابید تا مطمین شود لنجش برای سفرهای اقیانوسی آماده است. اصلا همین بود که اسمش شده بود حرائو. آن موقع یاد گرفته بودیم که جنگل حرا تنها جنگلی ست که روی آب شور دریا قرار دارد. شب ها زیر آب است و روزها سر از آب بیرون می آورد.

رحمان حرائو  می گفت می خواهد با همین لنج برود دنیا را ببیند و از طریق همین خلیج برسد به تانزانیا و آفریقا و... بعد هم لنج را محکم به اسکله می بست و دستش را مثل کاپیتان های از نک و نال افتاده، سایه بان پیشانی اش می کرد و به دوردست ها خیره می شد. حتم خودش را سوار بر لنج وسط خلیج می دید.

وقتی این حرف ها را می زد خیالم جمع می شد که هیچ رقمه دلش پیش دخترعموی ما گیر نیست. به موهای بلند تا روی شانه ی رحمان حرائو خیره می شدم که بندری ها می گفتند از وقتی به دنیا آمده دو سه بار بیشتر به سلمانی نرفته است اینقدر که مادرش عاشق دختر است و بعد از هفت تا پسر دلش خوش بود این آخری دختر باشد.

رحمان حرائو با هیچ کدام از این حرف و حدیث ها کاری نداشت. اصلا انگار هیچ چیزی را نمی شنید. همه ی هم و غمش لنج چوبی اش بود. این اواخر، دوربین عکاسی ای که عامویش از لندن برایش آورده بود هم به کلکسیون چیزهای باارزشش اضافه شده بود. کارش شده بود از صبح تا شب عکس گرفتن از لنج در نورهای مختلف و میان طلوع و غروب و فلق و شفق ساحل. توی عکس هایش فقط لنج بود و آبی ناتمام. هیچ وقت نمی گذاشت یکی از ما با دوربینش عکس بگیریم، حتی خودش هم توی هیچ کدام از عکس ها نبود.

هر وقت رحمان حرائو و دنیای آسوده اش را می دیدم گر می گرفتم. گزک دستم آمده بود که خاطرخواه های بندری پیدا کرده ام که عاشق کاس علی هستند. چشم های سبز من در میان همکلاسی ها و بچه های ساحل معروف شده بود و آن ها به شیوه ی شمالی، من را کاس یعنی دارای چشم سبز صدا می زدند اما هنگامه عاشق حرائو بود نه کاس علی.

• چرا اینجوری خیره شدی علی؟ همینجاست. در بزن بریم داخل.

فالگیر، پیرمردی ست که من را یاد توتنخامون و مومیایی های موزه ی قاهره می اندازد. با آرامش به عربی فصیحِ هنگامه و قصه ی خواب مکررش گوش می سپارد و یک کاسه ی آبِ پر شده از کاغذهای کوچک تاخورده می آورد و می گوید: "باید اسمت را عوض کنی. نامت، بی قراری را توی دلت سرانده است."

به خواست فالگیر، هنگامه سه اسم از میان اسامی آرامش بخش  برمی دارد و بلند می خواند- راضیه-سکینه-مرضیه. فالگیر معتقد است بعد از چهل روز یکی از اسمها برایش خواهد ماند و دو اسم دیگر محو می شوند.

هنگامه با لبخند می پرسد: پس تکلیف اون نور کوچیکی که وسط آب می بینم چی میشه؟

نوشتن دیدگاه